استفاده از لارو مگس در درمان زخم های دیابتی، زخم بستر، سوختگی، آبسه، قانقاریا، کفگیرک، عفونت های استخوانی، تومورهای سرطانی و عفونت های ناشی از جراحی ها روشی مناسب است. معمولا به علت عدم آشنایی کامل به لارو درمانی در صورت عدم پاسخ به درمان های دارویی و جراحی و یا زمانی که بیمار قادر به تحمل آنتی بیوتیک نیست، از لاروها به عنوان آخرین روش درمانی زخم استفاده می گردد.

آنتی بیوتیک های خوراکی و سلول های بیگانه خوار برای رسیدن به منطقه آسیب دیده به ذخایر کافی از خون نیاز دارند در صورتی که لاروها در یک زخم باز تنها به اکسیژن نیاز دارند تا بتوانند بافت مرده را از بین ببرند و زخم را از عوامل عفونی پاکسازی کنند. لاروها همچنین در زدودن زخم از باکتری ها مقاوم از جمله استافیلوکوک های مقاوم در برابر متیسیلین (MRSA) موثرند. با استفاده از لارو درمانی بهبود در زخم های دیابتی بین 1 تا 4 ماه و در سایر زخم ها بین 3 تا 9 روز طول می کشد

مکانیسم عمل لاروها: آلانتویین موجود در بزاق لاروها بر روی طیف وسیعی از باکتری ها موثر است، لاروها آمونیاک ترشح می کنند که خاصیت میکروب کشی بالایی دارد و همچنین PH  زخم را بالا و به حدود 8 تا 5/8 می رساند و از تجمع باکتری ها در محیط زخم جلوگیری کرده و باعث تسریع در بهبود زخم می شود، در قسمت سر لاروها خارهای نوک تیز وجود دارد که در برخورد فیزیکی با بافت های مرده و میکروب ها باعث نابودی قسمت قابل توجهی از آنها می شود، لاروها موادی شبیه سیتوکینین و اینترولوکین ترشح می کنند که سبب تسریع در بهبود زخم و بوجود آمدن فیبروبلاست می شود، لاروها با داشتن جنب و جوش و ماساژ خفیف بر روی زخم باعث افزایش خون رسانی به زخم می شوند، همچنین با حمله به بافت های مرده و ترشح  Proteoliticباعث نیمه مایع شدن این بافت ها و افزایش ترشح زخم می شوند. 

1- در ﻻرو درﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﻲ و ﺑﺮداﺷـﺘﻦ ﺑﺎﻓـﺖ ﻋﻔـﻮﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

 2- زﻣــﺎن درﻣــﺎن در اﻳــﻦ روش ﻛﻮﺗــﺎه ﻣــﻲ ﺑﺎﺷــﺪ 3 روز در زﺧﻢ ﻫﺎی ﻋﻔﻮﻧﻲ و 4 ﻣﺎه در زﺧﻢﻫﺎی ﻋﻔﻮﻧﻲ دﻳﺎﺑﺘﻲ

 3- ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 

4- ﻫﺰﻳﻨﻪ درﻣﺎن در آن ﻛم ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

 5- در ﻃﻮل درﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﻛﺴﻴﮋن دارﻧﺪ.

لاروها بر روی زخم به تعداد 5-8 عدد در هر سانتی متر مربع از زخم قرار داده می شوند و پس از 48 تا 72 ساعت بعد با استفاده از سرم شسته می شوند و در صورت نیاز دوباره تعداد کافی از لارو روی زخم گذاشته می شود. در صورتی که زخم به قسمتهای داخلی بدن راه داشته باشد و یا نزدیک به رگ خونی باشد لاروها به صورت مستقیم روی زخم قرار داده نمی شوند بلکه داخل کیسه های مخصوص قرار می گیرند و سپس بر روی زخم پانسمان می شوند.

قبل از استفاده در دمای پنج درجه سانتی گراد نگهداری شود

پس از مصرف درب ظرف را بسته و معدوم نمایید

هر ظرف جهت درمان یک بیمار استفاده شود

دور از دسترس اطفال قرار داده شود

 بسته بندی ها باید سالم و بدون نقص در بسته بندی باشند

عوارض لارو درمانی: بیشتر بیماران در طی درمان علایم خاصی نشان نمی دهند اما در برخی موارد ممکن است حرکت لاروها بر روی زخم باعث ایجاد خارش گردد. گاهی اوقات لاروها به دلیل تحریک سیستم ایمنی بیمار باعث بروز تب و لرز می گردند. اضطراب بیمار، پرستاران و کارکنان بیمارستانی نیز شایع است که با برنامه های آموزشی قابل کنترل است. 

تاریخچه لارو درمانی: منابع تاریخی استفاده سرخپوستان مایایی و برخی قبایل اسپانیایی را از لارو برای درمان زخم نشان می دهند. از قرن 16 به بعد پزشکان مختلف در جبهه های جنگ تاثیر لارو مگس ها را گزارش کردند. اولین بار در سال 1556 پزشک مخصوص هنری سوم در فرانسه و در سال 1827 سرپرست تیم پزشکی ناپلئون اهمیت لارو مگس ها را در درمان بیماری ها گزارش کردند. در سال 1860 در جریان جنگ های داخلی آمریکا دو تن از پزشکانی که به مداوای مجروحان جنگی مشغول بودند اعجاز حضور لارو مگس در درمان زخم را گزارش کردند. در سال 1920 پزشک آمریکایی بائر که در جریان جنگ جهانی اول برای مداوای زخمی ها به فرانسه اعزام شده بود، زخم های دو بیمار نظرش را جلب کرد در زخم های آنها تعداد زیادی لارو مگس مشاهده می شد در صورتی که در بدن آنها تب وجود نداشت، زخم ها عفونتی نداشتند و سرعت بهبودی زخم ها بالا بود. بائر بعد از آن اولین مطالعات علمی خود را بر روی لاروهاو تاثیر آنها در بهبود زخم شروع کرد و در دهه 1920 و 1930 بیش از 90 زخم مزمن و عفونت استخوانی را با موفقیت درمان کرد. در دهه 1940 با کشف پنی سیلین و داروهای سولفاته استفاده از لاروها در درمان زخم متوقف گردید ولی مجددا با بروز مقاومت به آنتی بیوتیک ها در سال 1987 به همت دکتر رونالد شرمن در آمریکا دوباره احیاء شد.  

 لارو درمانی در عصر جدید در بیش از 32 کشور جهان انجام می شود و پزشکان ایرانی هم به عنوان بیست و یکمین کشور لارو درمانی را در سال 1383 توسط دکتر میراب زاده و تیم همراه شروع کردند. در سال 2004 این روش درمانی توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) به عنوان یک روش درمانی برای زخم ها مورد تایید قرار گرفته است.